E295 Trilho de Corno de Bico (Paredes de Coura)

Sol, 27 de outubro de 2013

Chegamos tarde, penso eu. Andivemos Anxo e eu a probar onde comer e xa por terceiro intento, na Albergaria de Paredes de Coura puidemos repoñer forzas, que ultimamente escasean. O certo é que eu son rariña nisto de comer, e aínda que o bife estaba bo non comín moito, máis non houbo problema para saír camiño de Tumio, na parroquia de Bico, buscando algo “doce” para pasa-la tarde. Xa serían as 16 h quizais, porque cambiou a hora esa noite, e en Portugal tiñamos dúas máis de regalo, o que me despistou un chisco.

O comezo foi ben curioso para min. Dábame a sensación de entrar en terras alleas, fincas privadas, prados fermosos, verdes... que daban magoa pisar. Un cabaliño dedicounos o seu tempo lento, ese percorrido pola vida que fan os animais pasando “sen pena nin gloria” por ela. Aquel cabaliño non, aquel dedicounos un momentiño e invertemos tempo en sorrisos, fotos e paz a carón del. E logo diso e de saudar un paisaniño que por alí andaba cruzamos polo prado dos cordeiriños mais lindos que eu vira hai tempo. É ben certo que nestes tempos difíciles o único realmente bo é que un aprende a valorar as cousiñas máis pequenas, as do día a día, aquelas nas que non reparamos. Mais eu xa fai anos que aprecio a compaña, o silencio, o ollar e a risa tamén...aqueles cordeiriños, sen querer, deixáronme un bo presente, tanto que loitei contra min por non saltar o valado (iso, e tamén freoume a presenza dos seus “pais” que por alí estaban).

Logo diso chegamos até a parroquia de Giesteira, e o meu experimentado compañeiro amosoume a súa capela, ben curiosa, e resgardada por un can destes que ladran moito e non fan nada. Ese foi o comezo do auténtico paraíso, chegou o ceo disfrazado de bosque... un lugar incríbel, árbores silenciosas que se mexen aló no alto, follas no camiño... e dinme conta de que comezou o outono, ¡por fin estaba pisando o outono! Por fin, ¡xa era hora! Carballos, castiñeiros, acevos, espiños...nunha paz, nun claro, non quería saír de alí. ¡E que non quería! Mais o tempo estaba na nosa contra porque a noite chegaba antes así que Anxo pasou o que quedaba da tarde “tirando” de min: veña Sonia, vamos... non há tempo, veña, camiña... estou en baixa forma, baixísima, pensei todo o tempo, teño que esforzarme, pero as pernas non respondían moi ben, aínda así, saímos dese territorio máxico para camiñar por unha pista un bo rato até pasear refuxiados de novo polas árbores: abetos cun bosque cheo, todos en liña, ordenadiños... e xa me explicou Anxo o porqué desa estraña orde, pouco habitual na paisaxe. Mais quen queira saber esta curiosidade, este segredo, que busque neste Blog o relato desta mesma ruta há uns meses, alí terá tódolos datos. Os abetos fanme lembrar a primeira vez que os ollei en Pirineos... todos nevados, mentres subía polas montañas, maxestosos, as ramas caídas polo peso da neve... pois os de Paredes de Coura son de certo igual de máxicos para camiñar entre eles, como fixen un bo rato esa tarde.

E así, subindo, subindo, chegamos ata o Miradouro de Corno do Bico, xa o ceo gris, mais cunhas vistas do val cos seus cultivos ben coidados, aló ó fronte as terras onde Anxo ten ancestros, unha bocanada de aire fresco para encher os pulmóns e retomar o camiño de retorno. ¡Qué sede! As veces penso que comecei a camiñar onte, porque saír sen auga aínda que sexa a pasear un rato é de pecadentos. Pois ben, pode ser que non sexa unha altura moi importante (883 m.) mais para min foi ben suficiente, co Val do río Coura abaixo, ¡qué paisaxe!  

Non me lembro se foi neste descenso onde Anxo quería atopar setas, mais o tempo era pouco e tivemos que baixar pola pista de pedras ben empinada e non polo bosque que alí o lado atopábase e que, o mellor, tiña esas ansiadas setas que había uns meses colleran os meus queridos compañeiros de andaina dos Eivadiños. Aínda me lembro do porqué de non ir aquel domingo con eles, e máis me lembro do meu arrepentimento por non acudir a cea que logo fixeron coa súa colleita.

Así, sen bastóns, baixamos pola montaña ata chegar á pista e retomar outro camiño que, pouco a pouco, foinos amosando de novo as casas, os cans, os frutais sen froita, os charcos que se empeñan en mollar os pes aínda que sexa no final do camiño... esa aventura tan recoñecida que sempre há que pasar cos Eivados, subindo por outros terreos alternativos para non rematar no barro... e chegar ó coche para estirar ar pernas pensando que fixen moito, cando non foi tanto, e recollerse cun galao que so os portugueses saben facer así e tomar un doce da terra veciña que buscaba dende que comezou toda esta historia.

E294 Sendeiro do Baixo Lérez (Pontevedra)

Sol, 13 de outubro de 2013

Din que o home é o único animal que tropeza dúas veces coa mesma pedra, máis eu semella que son animal de máis, pois son moitas as veces que tropecei, erguerme e volver caer todo en un, e así tócame espertar naufragando nun leito mesturado de efectos secundarios, que non vou a enumerar pois son ben coñecidos. 

A desculpa, sempre ten que haber unha e se non se fabrica, foi o concerto dos Aphonnic, onde presentaban o seu último (que non derradeiro) traballo discográfico, “Heroes”, once cortes de carnicería fina, que houbo que celebrar por todo o alto, na compaña dun feixe de Eivadiños que, precisamente por iso, hoxe non me requiriron ao mediodía, tal é como facían con algo máis de entusiasmo no pasado.

Máis sempre hai algún motivo para erguerse, e botar na mochila catro porsiacasos (que desta vez foron máis que insuficientes), unha ducha reparadora e poñer a roupa de combate (aínda que me equivocara de guerra, ou mellor dito, de estación). O motivo foi Sonia, que semellaba non acusar efecto secundario ningún da véspera, e estaba disposta a seguir sumando convocatorias a este proxecto que, as veces, semella durmido e outras, como na recente expedición ós Pirineos, semella rexurdir con forza das cinzas, co espírito que naceu nas terras da Travanca.

Fixemos plans a carón dun café, como é pertinente, na Portela de Puxeiros, onde comezou a poallar con insistencia, e tanto insistiu que o ceo semellaba ameazar con non darnos tregua, máis non era a primeira (penso que tampouco a derradeira) que os Eivadiños volvémonos aventureiros nas condicións máis adversas, así que decidimos probar sorte ás beiras do Lérez, moi preto de onde Sonia tivo o seu bautizo nesta empresa sen animo de lucro.

Cinco anos despois daquela expedicións solitaria, na que mitiguei as miñas ganas de matar, e esas cousas do destino (ou por algunha estraña alquimia) no camiño cara as terras de Pontevedra soaron idénticas melodías, co bo facer de Jonas Renkse e os seus rapaces, que fixeron adelgazar as miñas idades, aínda que non contribuíron nadiña para que deixase de chover.

Unha tregua enganosa deunos confianza o chegar a Ponte Bora, onde o Almofrei xunta as súas augas cas do Lérez, e saímos dalí camiñando co bo ánimo, buscando a ribeira salvaxe que se abre unha vez cruzar o río, alí onde en febreiro de 1809 os patriotas galegos de Cotobade, Peñaflor, Terras de Montes e outras parroquias próximas liquidaron a media centea de invasores franceses, acuartelados en San Xurxo de Sacos, Borela e Tenorio, nun deses episodios de bravura que agora semellan, dada a natureza sumisa deste pobo de ananos, cousas doutras xentes e doutras terras.

Semellaba que tamén nós tiñamos que librar unha batalla, pois en canto acadamos o sendeiro de pescadores da marxe dereita, no sentido da corrente, decatámonos de que a continua carreira de obstáculos que é a vida tiña alí un bo reflexo, a follasca agochando as raíces traizoeiras, árbores derribados polo vento ou polo paso do tempo, que nos obrigaban a dobra-lo lombo ou a facer equilibrios sobre os troncos abatidos, e un mollaparvos que xa se facía insistente e que pronto nos obrigou a botar man das poucas prendas de abrigo que meteramos na mochila, e que pronto se mostraron insuficientes.

A nosa mellor arma resultou un paraugas, que unhas veces foi utilizado como bastón ou como machete, e outras fixo honra o seu nome, algo non moi ortodoxo na doutrina eivadiña, máis e ben sabido que as regras fixéronse para romperse. De tódolos xeitos, eran moitas as ganas de camiñar, e a fraga de ribeira, pese a presentar algunha dificultade para avanzar, estaba fermosa de máis, a carón dun Leréz bastante minguado que mostraba algúns dos segredos do seu leito. Entre freixos, bidueiros e salgueiros avanzamos co sabor da aventura nos beizos, sentindo que estabamos nunha selva, pois o sendeiro ameazaba con pecharse cunha barreira de acacias, loureiros, fentos e silveiras, que tamén axudaban a empapar as nosas roupas algo desaconselladas para a ocasión. Comezou a crecer en nós a tentativa da derrota.

Foron insuficientes as roupas, máis aceitadas para un paseo primaveral, foi insuficiente o paraugas, pouco operativo entre a tupida vexetación de ribeira, e foron insuficientes as miñas lembranzas do terreo, pois se ben tiña o recordo dunha ponte metálica que nos permitiría acadar a outra beira e regresar a bo paso polo camiño da tubaria, este non daba aparecido, mentres a chuvia arreciaba e o sendeiro se pechaba. 

A miña compañeira perdeu a fe, e a piques estivo de perder a paciencia, i eu mesmo chegue a pensar se non sería mellor dar media volta en medio de aquel diluvio… pasamos unha pequena praia, cun refuxio de Robinson, un extenso canaval de bambú, unhas casas en ruínas, e todo semellaba novo para min, estaba máis perdido cun polbo nun garaxe, aínda que tentaba que non se me notara para que non se espallara o pánico.

Pero non choveu que non escampara, aínda que neste caso non axudaba nin o refraneiro, e finalmente divisamos a estrutura metálica que cruza o Lérez, preto da estación de bombeo de Monteporreiro, onde vivín algunha aventura nos meus tempos de adicto ás augas brancas. 

Algo aliviados de iniciar o camiño de regreso, apurámo-lo paso polo camiño ben acondicionado que discorre a carón da tubaria semi-soterrada, parolando das moitas veces que pasei por estes lugares, cos meus eivadiños e sobre unha embarcación, e aínda antes de todo isto, cando nin escoitara falar do Club de Camiñantes, onde mudou a miña visión dos camiños, grazas a xenerosidade e sabedoría do meu querido Zalo de Paramos.

O territorio de aventura da outra beira trocou nun camiño de firme regular por onde avanzamos sen problemas, podendo incluso partillar o paraugas e unha empanadilla de Amaquía que comemos en minorar o paso, pois moito era o resgo de nos arrefriar se o facíamos.

Non había perda posible por este camiño, e non tivemos dificultade en descontar os poucos quilómetros que nos restaban ata Ponte Bora, agás os derivados das inclemencias meteorolóxicas, ca que ao chegar ao coche estábamos algo máis que mollados, aínda que satisfeitos da nosa pequena aventura, pensando en moitos que, nestas circunstancias, no se atreveran a saír da casiña.

E así foi, e así volo conto, aínda sen saber moi ben a quen carallo lle pode interesar, agás os que a vivimos, esta pequena aventura dominical tan preto da cidade. So resta dicir que a pouco imos cumprir as trescentas crónicas, e que se non hai porposta mellor celebraremos o apocalipsis moi preteo, tamén nas terras bañadas polo Lérez, quizais sexa aquí onde se peche o noso círculo…

Seguidores