E165 Polos cantís de Cabo Udra (Bueu)



Domingo, 14 de marzo de 2010

Son moitas as veces nas que teño a tentación de renderme, de rematar con esta historia na que levo invertido tanta enerxía, tantas horas diante da pantalla, convertendo en palabras as pegadas mesturadas en centos, en miles de quilómetros, e abandonarme á molicie dominical, espertar cando me berre o bandullo, xantar calquera cousa e deixarme levar pola preguiza, tarde de cine caseiro e cervexa fresca na neveira, asumir a derrota e deixar de facerme pallas mentais pensado en que todo esto ten un sentido.

Pero tantas veces como estou a piques da renuncia actívase un mecanismo invisible que bule ata o satélite e bérrame con forza, para que chimpe da cama e volva poñe-las botas. É suficiente con que un dos meus fieis Eivadiños me reclame para que volva a ilusión, e aínda máis se, como neste caso, os que insiste en reeditar a nosa fórmula son Habibi e Nuria, que viñeron de Malaisia con ánimo de sumarse ás nosas convocatorias, ou más ben de convocalas.

Unha serie de circunstancias adversas levounos a mudar o punto e a hora de encontro, e baixo un ceo primaveral cruzamos a ría Georgia máis eu para recoller os nosos amigos, os que xe lle estragara o coche no corredor do Morrazo, mentres Iolanda renunciaba ante o cambio de plans e o tarde que decidiramos xantar. Os que si se sumaron, xa cando estabamos sentados fronte a praia de Menduiña, foron Fani e Xaime, este ultimo cando xa tiñamos unha suculenta paella na mesa e xa estabamos dando conta dela. E aínda apareceron Emilio e Vicki algo máis tarde, sen que houbese cita previa, cando estabamos a piques da sobremesa, para mandarlle uns fideos con mexillóns que tiñan encargados.

A cousa semellaba pouco propicia para o sendeirismo despois dun feixe de botellas para acompañar a paparota, e máis cando fixo aparición o licor café e outras sustancias psicotrópicas, e a eso das cinco e media erguinme sen moita convicción de que alguén me seguira, para mover un pouco as pernas mentres facía a dixestión. Trabuqueime, e a sección feminina ó completo erguéronse cando a mín. Acordamos ir nun só coche ata Cabo Udra, e tentar vir dende alí pola costa ¡éranche os efectos secundarios do viño que me fixeron delirar!.

No Cabo Udra houbo un momento de cordura, e pensei en conformarnos con dar unha volta ó istmo que abarca dende a Praia Mourisca ata a de Ancoradoiro, pero ás mozas semelláballes pouca cousa, así que puxemos rumbo ó interior da ría de Aldán. No Chan de Esqueiros pacían tres equinos de raza galega, que recibiron os primeiros disparos da miña cámara, mentres Nuria capitaneaba o grupo con decisión, dándolle as costas ó areal. Pouco nos custou atopar un camiño que bordeara os cantís entre unha matogueira de toxos e carrascos, e avanzar a bo ritmo por el, pensando no doada que sería esta aventura.

E todo indicaba que si, porque fronte a Punta da Escadiña o sendeiro abriuse é cruzámonos no camiño con outras xentes que tamén aproveitaban a bonanza meteorolóxica para estirar as pernas, entre bolos de granito e piñeiros. A visión da Enseada do Pouso inzaba os nosos ollos de razóns, e dábanos pulos para que as nosas pernas seguisen imprimindo pegadas e os nosos beizos espallaran sorrisos.

Non tardamos en chegar á Praia de Lago, encravada entre as puntas de Forcadela e da Testada, e vendo ás catro Eivadiñas parolando distendidas sorrín satisfeito ca ruta, que discorría seguindo as marcas do Roteiro Ecolóxico do Morrazo, que xa leva anos fora de homologación, aínda que de vez en cando xurda a idea de volvelo acondicionar. Ó deixar as nosas costas o areal enlazamos cunha estrada que se afasta algo da costa, así que prendéuseme outra vez a bombilla e preto do miradoiro que se enfronta a Enseada do Cano da Cunca propúxenlle ás mozas mudar o piche polas rochas.

Non puxeron inconvinte algún e de seguida baixamos ata a beira do mar, no punto onde desembocaba, nun caos de granito, un regato. Aquí xurdiron serias dificultades, xa que aínda que o mar estaba en retirada, non había outro xeito de avanzar que non pasase por escalar un muro vertical de unha ducia de metros onde, a pesar das protestas iniciais, as catro valentes desafiaron ó bacío como se houbesen adestrado nos cantís de Monteferro, onde eu adoitaba perseguir rabos de nube.

Tentamos atopar un algo parecido a un sendeiro entre a espesa matogueira de toxos, máis era imposible avanzar pola súa espesura, e volvemos descender cara os cantís, que polo menos dende arriba parecía a opción máis factible. Aquí estivo campiona Vicki que liderou o recoñecemento das vías máis axeitadas para recorrer un caos granítico non exento de beleza, onde florecía a herba de namorar e un curioso lique tinguía de amarelo grandes penedos.

Pero o certo é que as catro Eivadiñas demostraron estar en boa forma e ter bo ánimo para a aventura, e subiron e baixaron polas rochas, sorteando calquera obstáculo que se nos puña por diante, e sen chistar ou chistando baixiño, porque todos os que estabamos alí era pola nosa propia vontade, e non ía haber atranco que a torcera. Aínda que case, porque preto da Punta do Preguntoiro tivemos algún momento de incertidume e outra vez buscamos un sendeiro inexistente entre os carrascos.

Menos mal que atopamos a un grupo de rapaces que agardaban o crepúsculo, e que nos confirmaron que tralos cantís máis próximos estaba Area de Bon. Semellaba un bo lugar para que nos viñeran recoller, o noso obxectivo inicial non sería posible, xa que o sol estaba próximo a mergullarse no océano.

Nos derradeiros metros comentei, un pouco para quentar os ánimos, que a cousa non daba para unha crónica, xa que non andiveramos nin tres horas, e polo tanto que non ía contabilizar na nómina Eivadiña, e un coro de protestas me fixo mudar deseguida. ¡Con todos os perigos que pasamos! dicían as mozas, e algo de razón tiñan. Así que, para que o mundo enteiro saiba do seu valor, aquí están estas palabras
.

E164 Sendeiro do Baixo Lérez (Pontevedra)



Sol,07-03-010.

Amencía día nuboso e variable para esta xornada na que ía compartir e patear con Eivadiños. Xa había tempo!!. A noite anterior chamaba a Anxo para dicirlle que se me esquecera que non podía comer con eles, andaba eu ás voltas co meu derradeiro día de limpeza hepática e a partir das dúas da tarde xa non podía inxerir nada sólido. Así que quedamos en que lles saía a Ponte Bora para a hora do café. Non tiña nin idea de quen acudiría e tampouco me importaba demasiado, Eivadiños é así de impredecible, tanto pode ir un coma uns cantos, así que ás dúas da tarde xa estaba en camiño para reunirme con Anxo polo menos, é o único que tiña seguro.

Pero a cousa non estaba nada doada desta vez para o tema do xantar, cando cheguei aínda andaban ás voltas buscando sitio onde lles deran de comer, moito restaurante de estrada e todos pechados, e para un que estaba aberto, a rebordar, así que non lles quedou outra que pedir bocatas para todos e comer de pé ó aire libre mentres eu acompañaba cun cafeciño, na terraza do local. O Anxo "rusmaba" por aquí e por acolá, queixándose de que esta convocatoria estaba a ser un tanto atípica, mira que non poder sentarse nunha mesa a disfrutar dunha das partes importantes da fórmula Eivadiños!!!...., pero enseguida se lle pasou, que hoxe tiña o estadio cheo, nada menos que oito Eivadiños, e por riba máis da metade con poucas horas de sono, que a festa rachada da noite anterior foi cousa digna!!.

Así, por aí andabamos esta que escribe, Iolanda, Alex e Panete, Fani, Javivi e Nuria, e a alma mater do tinglado, Anxiño, ben cuberto da súa querida, estimada e valorada, cobertura emocional.

O Panete non estaba no seu mellor momento, case que estaba arrepentido de haber acudido pois tivera noite de aniversario con concerto Alféizar incluído, e non tiña o corpo para moita máis festa. Fani, tra-la noite de festa con baile contorsionista segundo os comentarios, tamén tiña o corpiño con falta de descanso. Iolanda e Alex eran os que presentaban mellor aspecto tra-la festa, Anxo estaba tan contento que se estaba canso non se lle notaba, e os únicos que pareciamos descansados eramos Nuria, Javi e máis eu, polo menos eramos os únicos que durmiran as súas horas, se é que algúns xa non estamos para segundo qué tipo de fiestukis, coma dicía Javi, ese tipo de eventos xa son máis excepción que norma para algúns.

Con esas e todo, coma bos camiñantes, demos o primeiro paso, que todo é empezar, despois un paso xa tira do outro e Natura empeza a facer acción, o persoal recibe aires que nutren, paisaxes que engaiolan, e os cansazos se botan a durmir a sesta mentres os corpiños e as mentes se relaxan no camiño. Lle dixen a Anxo que ía facer a crónica deste día, e moi solícito el, díxome que se quería información do roteiro que podía ir ao blog de Eivadiños, eu díxenlle que si pero xa sabía que ao final saleria o que tiña que saír, e isto é o que sae, información técnica ben pouca, información sentida, toda.

O camiño non estaba doado de patear, rochas esvaradías, terra húmida e mesmo zonas encharcadas. Moito subir e baixar e moito bo rollo tamén, aí ninguén se queixaba, e pouco a pouco iamos deixando que o ambiente nos envolvera. O Lérez ao noso carón todo o tempo, que augas máis cantareiras hoxe!!, qué crecida, os seus sons atrapaban a atención, e máis dun tropezón porque esa atención era necesaria para poñela onde pisabamos. E así é coma se ía facendo caminiño, a calor de conversas cálidas e divertidas, Nuria facendo unha disertación " ao paquete ", jeje...., cada quen que interprete o que queira...., Iolanda facendo pasos coidadosos cun tesón admirable e un ánimo estoico, Javivi con cen foguetes no cu, a este home aínda lle duran as forzas tras patear a vida en verso por terras tailandesas!!!, hoxe ía de primeiriño e a unha boa distancia do resto, pero a cousa non ía durar moito que ten unha reputación que manter. Alex disfrutando do camiño, apreciando o que este lle vai dando, Panete recuperando pouco a pouco as forzas grazas ao que ía recibindo da terra, e da auga, e de todos. Fani notando o cansazo dos excesos bailaríns da noite anterior pero con forzas suficientes, que Fani é moita Fani!!; Anxo contento, sacando fotos de todo o que os seus ollos inquedos captaban e revivindo outros tempos de baixadas en piragua por esas augas, a min se me antollaba iso unha odisea vendo os remuíños que se formaban e os tramos que se intuían perigosos a pesares de que non entendo moito sobre o tema. Eu, feliz con todo e con todos, a verdade é que tiña un sorriso instalado sen intención ningunha de irse a paseo, disfrutando do que escoitaba falar aos meus compañeiros e recollendo os beneficios dunha corrente de auga plena e poderosa que armonizaba a miña corrente interna, que fluía sen impedimentos de ningún tipo, case que lle emprestei ese fluír ao río, e maxicamente pasamos dunha zona de correntes exaltadas ao remanso do río Lérez cando se ensancha e se amosa repousado, cunha preciosa cor verde cheíña de matices acuosos que encandeaban a vista e os sentidos, espertando o desexo de fundirse nas súas augas, aínda que pensándoo ben....., qué frío!!!, quita quita, que paseando a carón do Lérez xa é dabondo por hoxe!!.

Chegados á Parroquia de San Benitiño do Lérez atopámonos con que non podiamos seguir, o camiño estaba cortado por obras, así que optamos por subir á Igrexa, aí Anxo e Miguel nos agasallaron coa famosa canción, bó dúo!!, soaban bonito e agradable ao oído con esas voces graves cantando armónicas. Uns cantos da tropa optaron por quedar abaixo, que iso non formaba parte do roteiro!!!. E media volta para cruzar a outra beira do río por unha ponte, quedounos un tramiño pequeno sen patear pero é que non había outra!!. Estabamos a ter sorte, a tarde nos agasallaba sen chuvia, a temperatura agradable e a compañía grata, qué máis pode un pedir para unha tarde de domingo?.

Conversas cheas de amizade, plans de facer escalada con Panete, propúxenllo a Anxo pero este estaba a rememorar tan bos momentos xa pasados que a súa resposta foi que había plans de facer rafting, jeje...., aí cada un ao seu tema..... Tramo bonito colgada do brazo do meu amigo, chanzas xerais a propósito do seu cuiño ben posto, el case que dicía que é o único que lle queda ben posto. Xa será menos amiguiño!!.

Regreso repousado e con sensación de ter feito os deberes, jaja. Non sen antes parar a tomar a cañita de rigor, acuarius, infusión e demais necesidades. Nuria e Iolanda facendo os seus estiramentos coma ten que ser. Conversa con Alex a propósito de fígados e riles, e de enerxías que precisan renovarse. E volta aos coches e a civilización. Unha máis no haber da historia de Eivadiños!!. Todos con mellores cariñas tra-la nosa andaina, coa sensación de haber recollido todo o que se ofrecía absolutamente gratuíto, tanto da terra cómo da auga, tanto da atmosfera coma de cada un de nós. E que curioso!!!, saímos enriquecidos!!.

Un día bonito compartido con xente bonita, a Anxo se lle caía a baba mirando semellante visión. Non puido evitar o comentario do ben que se sinte vendo cómo acoden os amigos para estar cos amigos, tras unha noite de excesos, aínda así, dicía, sempre acude algún. Eu penso que é porque saben apreciar o que un ambiente natural lles aporta, sen dúbida moito máis que quedarse na casa a vivir unha resaca, deste outro xeito, coma dicía Alex, un se recupera coa sensación de haber aproveitado ben o tempo, en boa compañía, en plena natura. A Anxiño aínda lle espera unha noite longa, empeza semana laboral nocturna, os demais, un por un, retirarse cada un á súa pola, que mañá xa será outro día. Grazas polo recibido amigos.

Que disfrutemos moitas máis, Eivadiños!!!.

Salo

Seguidores