Domingo, 20 de xaneiro de 2008
Non hai prognósticos que poidan con estas convocatorias dominicais, xa que eu son o primeiro en pasarme polo forro a disciplina, e aínda así é incrible que se xunte media ducia de amigos para insistir na topografía lusa, nese empeño que temos en borra-las fronteiras, ou cando menos, en facelas invisibles, de xeito que sentimos como propia esa terra que xa non é allea. É unha tropa heterodoxa a que compoñemos Xacobe, Marta, a Criatura, Zalo, Salomé e máis eu, e espertamos as sospeitas no comedeiro de Valença, ó que vamos recomendados, coma si fosemos os restos dun exército de ocupación que se bate en retirada.
Non resulta moi axeitado o cambio de restaurante, e votamos de menos o Stop, tanto en calidade como en variedade, pero tampouco nos queixamos demasiado, xa que o noso continxente está formado por xente de bo talante, e o día é bonito dabondo como para estragalo en rifar por algo que xa está feito. O que conseguimos é sumar a nosa andaina a Zalo e Salomé, que en principio só viñan a acompañarnos no xantar. Non é difícil que o de Paramos se entusiasme coa posibilidade dun novo sendeiro, para seguir sumando liñas a esa extensa rede de camiños que ten na cabeza.
Descontamos as linguas de asfalto ata chegar a Monçao, e unha vez alí internámonos no corazón do concello miñoto en dirección a Arcos de Valdevez, ata chegar ó desvío de Abedim, e xunto a sede da Junta da Freguesía topámo-lo cartel que indica o inicio do noso percurso. Aparcamos ó seu carón, e iniciamos os quentamentos mínimos para facer con ben os sete quilómetros, baixo un sol primaveral que anima, certamente, a estira-las pernas. Ademais é unha ocasión máis para presumir de botas novas que, despois de tres anos, xa era hora de xubila-las vellas.
Subimos por unha pequena costa alcatreada que nos leva a atravesar o lugar de Paraisal, dende onde divisamos a panorámica que nos decidiu chegar ata aquí: as cumes graníticas do Castelo da Penha da Rainha, ameazada por unha canteira que non saía no folleto publicitario. O recibimento non pode ser máis pintoresco: unha capela de alminhas azulexada, onde un anxo armado fai equilibrios sobre as costas dun pobre diaño espido, para desgusto do noso satánico acompañante.
O Xaime tamén ten que dicir sobre as árbores que van aparecendo polo camiño, pero teño que recoñecer que non estou atento ás súas explicacións, porque me entreteño saboreando unhas laranxas que arranco dunhas polas que sobresaen dun muro de pedra. Tan ricas están que non dubido en pasarlle a cámara a Marta, para que faga as labores de reporteira.
Fago ben en confiarlle á miña amiga a memoria dixital do grupo, pois ó deixar atrás o núcleo rural de Pereiro arranca unhas belas imaxes das medas de palla que recortan o azul do ceo, pirámides douradas que transportamos a outras épocas, antes da emigración masiva ás cidades.
Aínda quedan leiras labradas, e gando pacendo nos pastizais, atendidos case sempre por vellas enloitadas, encollidas polo peso da vida, como a que atopamos un pouco máis adiante, cunha ducia de ovellas, ó carón dunha calzada de pedra.
Por esta vía centenaria chegamos á fraga, a Carvalheira de Abedim, densamente alfombrada polas follas de carballo e, en menor medida, de ourizos de castiñeiro, e conforme avanzamos, por unha congostra que ascende suavemente, descubrimos tamén acevinhos e outras especies das que o noso experto en botánica, o doutor Barros, vainos descubrindo, e que a miña memoria de can non é quen de lembrar. Miñas desculpas ós catro lectores destas crónicas trapalleiras.
Conforme gañamos altura tamén é evidente a presencia dos piñeiros, rivalizando cas especies autóctonas, colonizando con frouma as beiras do camiño, mentres nós repasamos a carteleira cinematográfica, e comentamos a favor ou en contra da última película de Alex de la Iglesia, “Los Crímenes de Oxford”, que algún de nós vimos na véspera, ou dos viaxes á península Itálica, dos pasados ou dos futuros, xa que o día seguinte parto para Roma, a reunirme coa miña metade.
A área atópese resgada por varías liñas de auga, pequenos regatos que forman parte da bacia hidrográfica do Río Gadanha, favorecendo a proliferación da cobertura vexetal pola que discorremos. E tan entretidos estamos que nin sequera nos decatamos que o terreo empeza a gañar horizontalidade, e pouco despois comézamos o descenso por outra sucesión de estreitas canicouvas, atravesando os lugares de Loretinho e Vessada.
Aproveitando o desnivel Salomé, que debeu durmir ben e almorzar mellor, bota unhas carreiras monte abaixo para demostrarnos a súa boa forma física (e darnos un pouco de envexa ós que xa non estamos para eses trotes), mentres Zalo busca no mapa o nome do pobo do que divisamos as primeiras casas.
Tratase de Grandachâo, ó que chegamos desembocando nunha estrada asfaltado, onde atopamos os campos de cultivo en patamares, pequenas parcelas dispostas en socalcos, e os espigueiros para almacenar o cereal producido neles.
Xacobe máis eu non resistimos a tentación de fotografar algunhas mostras deste patrimonio etnográfico miñoto, mentres o resto do grupo segue adiante na procura das sinais do percurso pedestre. Ao remate da pequena aldea espérannos, observando unha ampla panorámica do camiño percorrido ata o momento, ca densa masa forestal ó fronte.
Dándolle as costas ó pobo internámonos nun camiño carreteiro, que descende cara outra fraga, mentres ó lonxe escóitanse os pregos a tódolos santos, emitidos por algún altofalante colgado dun campanario, quizais en Tourôa ou en San Martinho, oracións dos parroquiáns temerosos ante a irrupción do Servo de Satán nas súas terras, mentres este, alleo ás oracións, deleitase ca exuberancia da vexetación desta beira do Alto Minho, e aínda fai a súa imitación do canto da curuxa, outra criatura nocturna coma el.
Camiñando sobre este firme empedrado chegamos ata unha pista forestal, máis ampla, que descende, mentres me poñen ó corrente dunha vez que Salomé e Zalo perdéronse nos Ancares, sen estar moi claro quen era o que guiaba a expedición, nin a gravidade da perda, nin as súas consecuencias ¡o noso emperador non é infalible!. E a pesares de que me pregou polo meu silencio, teño que contalo.
A pista lévanos ata o cruzamento do Río Gadanha, que baña e nomea a todo o val, magoa que non o fagamos un pouco máis abaixo, por unha fermosa pontella de pedra que divisamos ó lonxe, conforme gañamos algo de altura. Por aquí chegamos outra vez ó asfalto, onde lle facemos unhas fotos a un geyser que as veces bota vapor e outras auga, como se estivesemos en Islandia (xa quixeramos, claro).
O pequeno tramo de estrada permítenos divisar unha boa panorámica do Castelo da Penha da Rainha, unha formación granítica onde, en tempos, existiu unha importante fortificación, da que quedan breves marcas dunha muralla sobre o morro rochoso, e os vestixios da torre de homenaxe, aínda que a vista non nos alcance para tanto.
Deseguida internámonos outra vez na mata forestal, por unhas desas corredoiras feitas entre paredes de terra, que parecen sacadas dun conto de fadas, e por onde entran mesturados os sons das cantigas relixiosas e doutras máis profanas que, a medida que avanzamos, vanse facendo máis audibles, ata que somos capaces de descifrar as súas letras.
Son bastante procaces, por non dicir outra cousa, é falan dos cornos dun macho e dos peitos dunha cabritiña. Indagando, xa á noitiña, no asunto, descubro que son obra dun cantante de Caminha, chamado Quim Barreiros, todo un fenómeno musical no norte portugués, e en parte da Galiza, e por si tendes curiosidade, o final da crónica transcribín as letras que nos acompañaron este tramo final do camiño.
Ó remate, chegando ó núcleo rural de Adedim, é tamén dunha curiosa beleza, entre casas arruinadas, comidas polas silveiras, levadas de auga e muíños, descendendo abruptamente cara o pobo, ó que chegamos despois de dúas horas e media de andaina, algúns sobrados de forzas, como o Xaime, para chimpar ás árbores e pendurar delas boca abaixo, coma un rapaz, mentres o resto fai os alongamentos de rigor.
Salomé e Zalo abandonáronos, despois de deixarnos unha restra de bicos e apertas, e o resto do grupo decidimos rematar a tarde en Monçao, aproveitando a bonanza climatolóxica, onde nos sorprendeu a visión dunha curuxa, esta vez de verdade, na parte traseira dun coche, preto da antiga estación de ferrocarril. Camiñamos as rúas desta poboación miñota, subindo as vellas murallas ata que algún tentou converterse nun canzorro e case remata facendo o salto do anxo, visitamos unha igrexa con santiños esfameados, tómanos natas e cafés no Escondidinho, e parolamos ata a caída da noite. Ca entrada das tebras tomamos camiño da metrópole, levando outro anaquiño de Portugal no curaçao.
Non hai prognósticos que poidan con estas convocatorias dominicais, xa que eu son o primeiro en pasarme polo forro a disciplina, e aínda así é incrible que se xunte media ducia de amigos para insistir na topografía lusa, nese empeño que temos en borra-las fronteiras, ou cando menos, en facelas invisibles, de xeito que sentimos como propia esa terra que xa non é allea. É unha tropa heterodoxa a que compoñemos Xacobe, Marta, a Criatura, Zalo, Salomé e máis eu, e espertamos as sospeitas no comedeiro de Valença, ó que vamos recomendados, coma si fosemos os restos dun exército de ocupación que se bate en retirada.
Non resulta moi axeitado o cambio de restaurante, e votamos de menos o Stop, tanto en calidade como en variedade, pero tampouco nos queixamos demasiado, xa que o noso continxente está formado por xente de bo talante, e o día é bonito dabondo como para estragalo en rifar por algo que xa está feito. O que conseguimos é sumar a nosa andaina a Zalo e Salomé, que en principio só viñan a acompañarnos no xantar. Non é difícil que o de Paramos se entusiasme coa posibilidade dun novo sendeiro, para seguir sumando liñas a esa extensa rede de camiños que ten na cabeza.
Descontamos as linguas de asfalto ata chegar a Monçao, e unha vez alí internámonos no corazón do concello miñoto en dirección a Arcos de Valdevez, ata chegar ó desvío de Abedim, e xunto a sede da Junta da Freguesía topámo-lo cartel que indica o inicio do noso percurso. Aparcamos ó seu carón, e iniciamos os quentamentos mínimos para facer con ben os sete quilómetros, baixo un sol primaveral que anima, certamente, a estira-las pernas. Ademais é unha ocasión máis para presumir de botas novas que, despois de tres anos, xa era hora de xubila-las vellas.
Subimos por unha pequena costa alcatreada que nos leva a atravesar o lugar de Paraisal, dende onde divisamos a panorámica que nos decidiu chegar ata aquí: as cumes graníticas do Castelo da Penha da Rainha, ameazada por unha canteira que non saía no folleto publicitario. O recibimento non pode ser máis pintoresco: unha capela de alminhas azulexada, onde un anxo armado fai equilibrios sobre as costas dun pobre diaño espido, para desgusto do noso satánico acompañante.
O Xaime tamén ten que dicir sobre as árbores que van aparecendo polo camiño, pero teño que recoñecer que non estou atento ás súas explicacións, porque me entreteño saboreando unhas laranxas que arranco dunhas polas que sobresaen dun muro de pedra. Tan ricas están que non dubido en pasarlle a cámara a Marta, para que faga as labores de reporteira.
Fago ben en confiarlle á miña amiga a memoria dixital do grupo, pois ó deixar atrás o núcleo rural de Pereiro arranca unhas belas imaxes das medas de palla que recortan o azul do ceo, pirámides douradas que transportamos a outras épocas, antes da emigración masiva ás cidades.
Aínda quedan leiras labradas, e gando pacendo nos pastizais, atendidos case sempre por vellas enloitadas, encollidas polo peso da vida, como a que atopamos un pouco máis adiante, cunha ducia de ovellas, ó carón dunha calzada de pedra.
Por esta vía centenaria chegamos á fraga, a Carvalheira de Abedim, densamente alfombrada polas follas de carballo e, en menor medida, de ourizos de castiñeiro, e conforme avanzamos, por unha congostra que ascende suavemente, descubrimos tamén acevinhos e outras especies das que o noso experto en botánica, o doutor Barros, vainos descubrindo, e que a miña memoria de can non é quen de lembrar. Miñas desculpas ós catro lectores destas crónicas trapalleiras.
Conforme gañamos altura tamén é evidente a presencia dos piñeiros, rivalizando cas especies autóctonas, colonizando con frouma as beiras do camiño, mentres nós repasamos a carteleira cinematográfica, e comentamos a favor ou en contra da última película de Alex de la Iglesia, “Los Crímenes de Oxford”, que algún de nós vimos na véspera, ou dos viaxes á península Itálica, dos pasados ou dos futuros, xa que o día seguinte parto para Roma, a reunirme coa miña metade.
A área atópese resgada por varías liñas de auga, pequenos regatos que forman parte da bacia hidrográfica do Río Gadanha, favorecendo a proliferación da cobertura vexetal pola que discorremos. E tan entretidos estamos que nin sequera nos decatamos que o terreo empeza a gañar horizontalidade, e pouco despois comézamos o descenso por outra sucesión de estreitas canicouvas, atravesando os lugares de Loretinho e Vessada.
Aproveitando o desnivel Salomé, que debeu durmir ben e almorzar mellor, bota unhas carreiras monte abaixo para demostrarnos a súa boa forma física (e darnos un pouco de envexa ós que xa non estamos para eses trotes), mentres Zalo busca no mapa o nome do pobo do que divisamos as primeiras casas.
Tratase de Grandachâo, ó que chegamos desembocando nunha estrada asfaltado, onde atopamos os campos de cultivo en patamares, pequenas parcelas dispostas en socalcos, e os espigueiros para almacenar o cereal producido neles.
Xacobe máis eu non resistimos a tentación de fotografar algunhas mostras deste patrimonio etnográfico miñoto, mentres o resto do grupo segue adiante na procura das sinais do percurso pedestre. Ao remate da pequena aldea espérannos, observando unha ampla panorámica do camiño percorrido ata o momento, ca densa masa forestal ó fronte.
Dándolle as costas ó pobo internámonos nun camiño carreteiro, que descende cara outra fraga, mentres ó lonxe escóitanse os pregos a tódolos santos, emitidos por algún altofalante colgado dun campanario, quizais en Tourôa ou en San Martinho, oracións dos parroquiáns temerosos ante a irrupción do Servo de Satán nas súas terras, mentres este, alleo ás oracións, deleitase ca exuberancia da vexetación desta beira do Alto Minho, e aínda fai a súa imitación do canto da curuxa, outra criatura nocturna coma el.
Camiñando sobre este firme empedrado chegamos ata unha pista forestal, máis ampla, que descende, mentres me poñen ó corrente dunha vez que Salomé e Zalo perdéronse nos Ancares, sen estar moi claro quen era o que guiaba a expedición, nin a gravidade da perda, nin as súas consecuencias ¡o noso emperador non é infalible!. E a pesares de que me pregou polo meu silencio, teño que contalo.
A pista lévanos ata o cruzamento do Río Gadanha, que baña e nomea a todo o val, magoa que non o fagamos un pouco máis abaixo, por unha fermosa pontella de pedra que divisamos ó lonxe, conforme gañamos algo de altura. Por aquí chegamos outra vez ó asfalto, onde lle facemos unhas fotos a un geyser que as veces bota vapor e outras auga, como se estivesemos en Islandia (xa quixeramos, claro).
O pequeno tramo de estrada permítenos divisar unha boa panorámica do Castelo da Penha da Rainha, unha formación granítica onde, en tempos, existiu unha importante fortificación, da que quedan breves marcas dunha muralla sobre o morro rochoso, e os vestixios da torre de homenaxe, aínda que a vista non nos alcance para tanto.
Deseguida internámonos outra vez na mata forestal, por unhas desas corredoiras feitas entre paredes de terra, que parecen sacadas dun conto de fadas, e por onde entran mesturados os sons das cantigas relixiosas e doutras máis profanas que, a medida que avanzamos, vanse facendo máis audibles, ata que somos capaces de descifrar as súas letras.
Son bastante procaces, por non dicir outra cousa, é falan dos cornos dun macho e dos peitos dunha cabritiña. Indagando, xa á noitiña, no asunto, descubro que son obra dun cantante de Caminha, chamado Quim Barreiros, todo un fenómeno musical no norte portugués, e en parte da Galiza, e por si tendes curiosidade, o final da crónica transcribín as letras que nos acompañaron este tramo final do camiño.
Ó remate, chegando ó núcleo rural de Adedim, é tamén dunha curiosa beleza, entre casas arruinadas, comidas polas silveiras, levadas de auga e muíños, descendendo abruptamente cara o pobo, ó que chegamos despois de dúas horas e media de andaina, algúns sobrados de forzas, como o Xaime, para chimpar ás árbores e pendurar delas boca abaixo, coma un rapaz, mentres o resto fai os alongamentos de rigor.
Salomé e Zalo abandonáronos, despois de deixarnos unha restra de bicos e apertas, e o resto do grupo decidimos rematar a tarde en Monçao, aproveitando a bonanza climatolóxica, onde nos sorprendeu a visión dunha curuxa, esta vez de verdade, na parte traseira dun coche, preto da antiga estación de ferrocarril. Camiñamos as rúas desta poboación miñota, subindo as vellas murallas ata que algún tentou converterse nun canzorro e case remata facendo o salto do anxo, visitamos unha igrexa con santiños esfameados, tómanos natas e cafés no Escondidinho, e parolamos ata a caída da noite. Ca entrada das tebras tomamos camiño da metrópole, levando outro anaquiño de Portugal no curaçao.