E296 Sendeiro da Soavela (Cangas do Morrazo)

Sol, 10 de novembro de 2013

Eu non cría que podería pasalo así de ben sen planificalo. Pero, as veces, a vida ofréceche sorpresas coma esta e, “Soniña, sen planificar, as cousas poden saír se cadra mellor”.

Estaba un chisco de mal humor “mañaneiro”. Tiña todo o que precisaba na bolsa, pero chegaba tarde por mor dunha maratón que me colleu no coche e ¡inda por riba! Comezaba a chover. 

Anxo sacou da chisteira do mago que é, dúas posibilidades de camiños non moi lonxe, pois eu estaba de garda esa fin de semana e “por si acaso” é mellor estar preto de Vigo. Eu pensei que a Soavela era una boa opción e Alex nin chistou, el dixo que si porque o que ten este rapaz é moi sinxelo: ilusión por compartir. Así que recollemos a Alex (tarde) e tiramos rumbo ó outro lado da ría, coma fixen eu soa outro domingo deste ano, o día da Nai, para reunirme daquela con Panette e Anxo. Polo camiño choveu, mais ó chegar alí o día estaba tranquilo, non había aire e tiñamos unha boa temperatura.

Saímos do coche e Alex xa fixo un amigo, un can preguiceiro que non quixo acompañarnos na andaina, mais logo atoparíamos a un mais cariñoso que a piques estivo de ser raptado. Eu so lembro de todo o día que falamos, Alex e eu falamos moitísimo polo camiño, mentres Anxo facía fotos. 

O sendeiro parecía que ia por un camiño sinxelo de seguir, mais nunha encrucillada torceuse o tema e Anxo levounos pola aventura: monte abaixo entre enormes pedras e eucaliptos (véxase “ecalitos” ou “alcalitos”, coma din algúns). Alí Alex mergullouse nunha roca onde podía ata vivir alguén, Anxo atopou a laboriosa casiña dunha araña e eu, mentres, ollei ó ceo entre aquelas altísimas árbores. Estabamos no medio da nada. Eu o sentía así. 

Lembro que falamos, xusto naquel intre, do furacán de Filipinas, da desgraza de estar alí, ou de estar aquí e non facer nada... quizais a conversa non foi esta exactamente, mais eu lémbroa así na miña cabeza. 

Continuamos cara abaixo, e pensei “uff, logo para subir, Sonia...”, cando de repente chegamos á civilización, catro casas e o mar, mais pronto a estreita carreteira meteunos por unha pista de terra ata chegar a unha urbanización, e alí decidimos virar pola dereita e polo medio do monte, non sei como fixemos, atopámonos cun muro, ¡estabamos no lado de dentro! é dicir, case que no xardín dunha das casas, e se o veciño saía pola ventá podía saudarnos e invitarnos a entrar (ou a saír...) da urbanización. Entón foi cando Alex mai eu, a pesares do que pensaba Anxo, decidimos saltar polo muro para pasar ó outro lado do camiño, ¡que risa, miña nai! Os cans que por alí andaban non nos fixeron casiño ningún. Eles tiñan mellores cousas que facer, coma estar tombados ó sol da tarde.

Xa había fame facía un anaco, pero Anxo quería levarnos a xantar a un sitio moi especial, un deses que el coñece e comparte, abofé que o era... e foi así coma camiñando a carón das casas pechadas pola bravura do inverno (que xa está aquí), chegamos o destino: Punta Couso, cunhas vistas máis que fermosas dende o seu pequeno Faro: as Illas de Ons, Cíes, o Pico da Curota... e unhas nubes co sol no medio que estou segura que nas fotografías de Anxo veranse mellor do que eu tento explicar. ¡Qué momento tan incrible!, é que o penso e póñome nostálxica... Si, a compaña unha vez máis era do mellorciño e o lugar irrepetible.

Alí comemos e nestas estabamos cando achegouse un canciño, o que bautizamos Manso, e imaxinade porqué: tiña unha cara de bo, que xa lles gustaría a moitas persoas. Dende o primeiro momento Anxo e máis el foron un, se cadra porque o bocadillo de Anxo non estaba moi bo e deullo case todo, ou que non lle gustaba ó canciño a leituga do meu sandwich, ou que Alex ollaba ó horizonte, saboreando o seu bocado, sen reparar en darlle nin un anaco a Manso (¡apuradamente Alex!). Mais logo dun ratiño o can xa estaba pegado a el, comendo literalmente da súa man, si, así foi. E daquela xa amigos para sempre coma dí a canción.

Anxo tirou unhas fotos, eu tamén e Alex quitoulle ata os carrachos ó can, e comezou a planificarlle o futuro chamando o seu pai (o do can non, o de Alex), a Xaime... para buscar quen coidara ó can para o resto da vida. Pero non tivo sorte nin Alex, nin o can, e este último cheirando o que lle viña enriba, colleu e marchou para a súa casiña, na urbanización, ante a mirada de sorpresa de nos os tres. ¡Vaia nabo que levamos! E con esta pequena anécdota retomamos o camiño de volta cara o coche, que aínda quedaba moito que camiñar e descubrir no camiño.

O capitán “yo-yo”, levounos por onde quixo, fixo de nos “un pandeiro” e veña costa arriba, e veña costa abaixo SEN COMPAIXÓN, e aínda que Alex e mais eu non queriamos subir polo monte dos eucaliptos, tivemos que facelo ó percatarnos que Anxo xa decidira que aquel camiño era o correcto. Mais canto rimos, aínda cansos, por aquela costiña.

Xa fixérase noite, xa estabamos esgotados (eu a lo menos), mais a temperatura era boa e a lúa fermosa, e pouquiño a pouco, chegamos ó coche fartos de rir.

Logo desas, xa se sabe, unha cervexa, nestas foi na de Iglesias en Aldán, o das empanadas, rodeados de rapaces e ollando as fotos da xornada.

¡Meus reis, sodes incribles os dous!