E137 Por entre o mar e a montanha (Caminha)

Descripción do percurso e mapa

Domingo, 23 de agosto de 2009

Non me chega a noite para soñar, aínda abrazado a un soño amable, tenro, agarimoso, que esperta ó meu lado dándolle continuidade ós territorios oníricos, esnaquizando as fronteiras entre as conciencias, a que permanece soterrada, mergullada, e a que aflora á superficie. E non hai efectos secundarios na transición, agás as ganas de seguir apertando ese rabo de nube que se move preguiceiro entre os meus brazos, e esquecer a demanda dos meus pés por seguir sementando pegadas polos camiños.

Máis neses camiños atópanse agochados tamén parte dos meus soños, deses que me conforman, que me definen, que me equilibran, e que mellor destino para o remate da semana que compartilos, arrastrando a unha parte importante da miña cobertura na súa procura. Por eso nada me aleda máis que cando a miña compañeira, anaquiño de soño con sono, brinca comigo a rúa, disposta a buscar novos sendeiros que sumar o noso imaxinario colectivo.

Alex e Zalo, imprescindibles para darlle continuidade a esta aventura na que levo empeñado dende que fai tres anos o de Paramos me descubrira os escenarios da batalla de Travanca, nas terras do Coura, súmanse un día máis, a pesares de que o “compañeiro do metal” ven case sen durmir, tamén empeñado en perseguir os seus propios soños.

Como non só podemos alimentarnos de soños recalamos en San Pedro da Torre para inxerir a nosa poción máxica, o arroz malandro con panados, onde por primeira vez me resistín á atracción do pan branco, o queixo, a manteiga e ós patés, preocupado porque ese pracer efémero siga sumando centímetros o meu bandullo.

O sol de agosto facíalle honra a súa fama, e cando chegamos á Foz do Minho, en Caminha, botaba bafaradas de lume sobre os bañistas que se estendían polos areais de Moledo, aínda que dende o océano viña un vento fresquiño que nos fixo albergar esperanzas sobre a nosa xornada. Quizais este vento era o motivo polo que non había barco a Insua de San Sebastiaô, que tiñamos proxectado visitar antes de comezar a pateada.

Así que internámonos no Pinhal do Camarido, creado para frear o avance das dunas que ameazaban á poboación veciña, e formado maiormente por piñeiros e acacias. Mentres avanzamos polo bosque o Zalo me apunta que ata en esto eran diferentes as dictaduras peninsulares, por algo Franco era militar e Salazar profesor de universidade. Tamén temos que agradecer que o noso guía xa viñera un par de veces a explorar este percurso, e descubrira que o facelo do revés faríamos os primeiros quilómetros con sombra e sen desnivel. Nesta terceira vez tentaba con completar o sendeiro, xa que tivera algún problemas coas marcas. Veríamos se con nós a cousa ía ser doutro xeito.

Atravesamos a masa forestal a bo ritmo, desembocando no núcleo urbano de Moledo do Minho, un deses lugares turísticos ateigado de xentes de ambos lados da fronteira, e de máis ala, atraídos pola súa inmensa praia, especialmente axeitada para os deportes onde as ondas e o vento son elementos indispensables. Pero nós dámoslles as costas ó areal e atravesamos o pobo sen deternos nin ante a tentación dunha cervexa fresquiña, xa que máis adiante non teríamos oportunidade.

Conforme avanzamos entre as casas de Moledo, algunhas delas de gran beleza e onde Georgia vaise pedindo unha si e outra tamén, ascendemos suavemente, case sen decatarnos, ata que o internarnos no monte comeza a pronunciarse a subida. Non hai protestas no grupo, e mantemos o “ritmo eivadiño”, co Alex en cabeza, quizais buscando unha boa cobertura, e non tardamos en ter como recompensa unha boa panorámica do pobo, da praia e do Mato Forestal de Camarido, así como da Foz do Minho e do Monte Santa Tegra, xa na Galiza.

A outra cara da moeda e que desaparecen as marcas, aínda que o camiño e ben evidente ata chegar as proximidades do marco xeodésico de Cobertorinho, onde temos que engadir a falta de sinais a posibilidade de escoller entre dous camiños. Por un xa foi o Zalo, sen atopar o rastro, así que escollemos o outro, polo que descendemos cara o Val do Âncora. Non tardamos en vislumbralo, xunto cunhas boas vistas sobre Vila Praia de Âncora, pero ó cabo volvemos ter que decidir sobre a dirección a seguir e volvemos ascender por un camiño de pedra esnaquizada onde crecen uns estraños fungos.

De tódolos xeitos non temos sorte na nosa procura do camiño certo que nos leve ó Alto da Espiga, e ó parque eólico por onde vai o noso trilho, que divisamos sobre nós pero ó que ningún dos sendeiros que enlazamos nos leva. Aínda así o Zalo nos conduce na dirección da Capela de Santo Antâo, por unha sucesión de pistas polas que el xa se perdeu en anteriores visitas. É unha travesía que pon en proba a nosa resistencia, xa que a canícula que cae sobre as nosas cacholas é cousa seria, pero unha vez máis somos quen de vencer o desánimo.

Cando estamos a piques de chegar á capela, atopamos na estrada a unha parella en apuros. O tipo parecía quitado dun wester, chapeo de vaqueiro, grandes bigotes e barba de catro días, e cunha moto que xa leva unhas cantas películas en troques do cabalo. A rapaza cunha desas gorduras enfermizas que require tratamento clínico. No chan unhas muletas e un capacete. Chamáronnos para os auxiliar, xa que tiveran un accidente e, ademais de estar feridos (o tipo sangraba abundantemente por unha perna), tiñan a moto escangallada.

Pouco podíamos facer para reparar a máquina, sen ferramenta nin coñecementos de mecánica, e tampouco por darlle os primeiros auxilios, xa que non temos a costume de levar un botiquín. Ó Zalo ocorréuselle que chamaran ó seguro, ou a algún familiar, pero o tipo non quería chamar a ninguén, e cando viu o Alex coa súa teima co móbil, advertiulle que non chamara á policía.

Algo había alí de sospeitoso, e como non podíamos facer nada por eles deixámolos á súa sorte. O tipo díxonos antes de despedirnos que se podía beber preto da capela, e dirixímonos a bo paso, aínda que a Georgia tivo que botar o resto polo dano que lle facían unhas bichocas que lle saíran nos talóns, coa esperanza de atopar un chiringo onde refrescarnos.

O que atopamos foi unha romaría, aínda que non fose a festividade de Santo Antâo, onde os seareiros bebían e comían á saúde do patrón. Sumámonos á festa e pedimos unhas cervexas, e cando tentamos pagar dixéronos que convidaba o santo, ¡cousa nunca vista!. O Zalo sacou da mochila unhas tiritas para auxiliar á nosa eivadiña, vimos as impresionantes vistas sobre a Foz e o Val do Coura, e descansamos un pouco a carón da capela.

Descendimos con rapidez pola estrada, aledándonos de ter feito o sendeiro do revés, xa que ao noso guía non lle quedaron ganas de repetir a experiencia de subir por aquí. O traxecto non ten máis interese que o de apañar a froita que se nos pon a man: melocotóns de carne roxa, peras un tanto verdes e uvas americanas, que fan a delicia dos nosos padais.

Con bastante adianto sobre o previsto, xa que tivemos que improvisar ante a inexistencia de marcas en moitos tramos e esto levounos a atallar bastante, chegamos ó núcleo urbano de Caminha, á que accedemos polas Escadinhas do Calvario, que ben bonitas poderían ser se non foran de cemento. Esto levounos a concibir esperanzas de visitar o Forte de San Sebastiaô, e nos diriximos ó embarcadoiro para tentar atopar quen nos leve. Alí tomamos contacto coa Senhora Garrafona, unha vella mariñeira que leva o negocio do tráfico marítimo á insua, pero que nos dixo que non había servicio ese día polas condicións do mar, xa que había bastante vento e as ondas eran grandes de máis para a súa pequena embarcación.

Para compensar o fíasco decidimos ir a tomar unhas cañas á praza maior, non sen antes tomar boa nota do telefono da Garrafona, para cumprir en mellor ocasión o noso soño. E así, soñando, rematamos a xornada eivadiña, descontando os días para a próxima...