Domingo, 24 de xaneiro de 2010
Por terceira vez guío ós Eivadiños pola Costa da Soavela, nos confíns da península do Morrazo. Na primeira, en febreiro de 2007, nos albores de toda esta historia, fixen este camiño con Habibi e Nuria. Na segunda, xa cumpridos un cento de andainas pola xeografía galega e portuguesa, e máis alá, ata sementar pegadas nos Pirineos e nos Apeninos, acompañáronme Georgia, Carla e Samuel, en marzo de 2009.
Desta volta xa somos lexión, xa que nos últimos tempos sumáronse incondicionais á nosa fórmula, como Miguel, Xaime, Alex e Fani (dispostos aquí por orden de antigüidade), xunto con outros descontinuos como Vicki e Cari, e incluso un novísimo (este era a súa primeira saída) Xosé. Semella que é o mesmo camiño, pero non esquezo que Gaia está viva, aínda que doente, é que os sendeiros mudan, se agochan entre a vexetación ou baixo os lameiros, e que sempre ofrece sorpresas, unhas máis agradables que outras.
Na praia de Menduiña almorzamos bocadillos de calamares nunha terraza, tomando o sol como lagartos das silveiras, a pesares de que o vento ás veces acariñábanos para lembrarnos a estación na que estabamos. E os cafés, chupitos e xarotos estiveron a piques de complicar os nosos plans, xa que estaba todo disposto para alongar a sobremesa. Outra vez tiven que pórme bravo para que ergueran o cu e foramos cara o punto de partida.
Deixamos os coches en Donón, a carón dun trebello metálico que semella unha caracola, onde estiramos e quitamos unha foto de grupo. Dende alí, antes de partir, botámoslle unha ollada ás Illas Cíes: San Martiño, Faro e Monteagudo, e sen máis avanzamos por un estreito sendeiro enfochancado que, entre campos valados con mesmo granito dos cantís, levounos ata a rocha onde se atopa a escola de escalada, na que tantas tardes xoguei a desafiar ó bacío.
Para non volver chorar por aquel que fun, e maldecir a miña natureza e este corpo que agora me contén, démoslles as costas ós Amerika e ós Spits que penduraban da rocha, agardando por cordas trenzadas e cintas exprés, e continuamos pola pista de terra que vai cara Berobriga, o castro que se ergue sobre o Monte Facho, territorio de lenda e de outras nostalxias.
Para non ter un empacho de melodrama, e tamén por medo a que a tropa se relaxara coas vistas dende o Facho, convín en deixar para o final a ascensión, e seguir polo camiño empedrado ata onde se perde de vista o mundo habitado. Saímos a unha pista que discorre entre unha espesa masa arbustiva, toxos, carrizos e silveiras, con algún piñeiro illado e salpicado de penedos de diferentes formas e tamaños, que na nosa marxe esquerda forman cantís de máis dun centenar de metros de altitude, aínda que ás veces non vemos o mar xa que camiñamos algo afastados da costa.
En moitas zonas a auga está ancorada en longas lameiras, e o noso grupo é duplicado nun espello que reflexa tamén un ceo primaveral, espertando sorrisos e confidencias. Camiñamos de vagar, entreténdonos a contemplar o horizonte, onde o océano parece infinito, ou enredando entre rochas furadas que semellan cadeiras talladas polo vento e pola auga.
A pista remata ó chegar a unha torre de alta tensión, e a pesares de que dende a derradeira vez que estiven aquí se fixo unha boa tarefa de desbroce, é imposible avanzar entre os toxos, e outra vez teño que tirar da memoria e orientar ó grupo entre un bosque de eucaliptos polo que baixamos, non sen algo de risco, entre pedras cheas de brión e follasca húmida. Aquí as nosas tropas están fantabulasticas, e de seguida chegamos a un camiño que recoñezo para seguir co noso avance, a pesares de que tamén aquí temos que sortear algunha árbore abatida polo último temporal.
Os camiños están vivos se alguén os camiña, e tamén se os organismos oficias teñen a ben mantelos, e neste caso alédome de que esta zona entre na Rede Natura, e que me ofrezan a posibilidade de investigar novas rutas. En eso estamos cando descubrimos a dous rapaces que baixan dun outeiro, cara onde nos diriximos para que nos serva de atalaia, aínda que a piques estamos de perder a Fani, que non sabemos se tenta captar os mozos para o noso grupo, ou formar outro con eles. O certo é que paga a pena o pequeno ascenso, xa que as vistas dende aquí son espectaculares: á nosa esquerda a Illa de Ons, á nosa dereita a Ría de Aldán, e fronte a nós o noso obxectivo: Punta Couso.
Tamén vemos bordeando a costa un camiño que seguen os amigos de Fani, e decidímonos a seguilo. Aínda que reviste unha certa dificultade, polo abrupto do terreo e por atoparse enfochancado en moitos tramos, este sendeiro ofrécenos a posibilidade de descubrir unha parte da Costa da Soavela que non coñeciamos, e que nos resulta realmente fermosa, con grandes formación rochosas que discorren cara o mar. Incluso Vicki, que intúe o perigo cada vez que nos afastamos de pistas ou camiños carreteiros, tense que render á maxia deste lugar, a pesares de que en algún momento mire para o guía como dicindo: non será mellor que demos volta?.
A fortuna sempre esta de parte dos que se atreven, e cando o sendeiro remata e non hai outra cousa que abismo alguén, Alex ou Xaime que lideran a vangarda, atopan un muro que ascende, e a carón del tamén ascendemos nós, ata dar cun chalet deses que espertan a envexa, e que ademais o Panette recoñece como pertencente a uns amigos seus. Aquí comeza o territorio urbanizado do Cabo Couso, moi preto de onde estaba situada unha batería de costa, e non tardamos en atopar o camiño que nos leva ata o faro.
Punta Couso recíbenos coas súas mellores galas, o ceo azul perfila a silueta branca e verde do pequeno faro, e o grupo se espalla ó seu redor para disfrutar da paisaxe, auga, vento e pedra en perfecta comunión, como nos tempos primixenios. A pesares de que fai un chisco de frío e de que temos o tempo xusto para o regreso, quedámonos enfeitizados con este anaquiño do paraíso, tanto os que o visitan por primeira vez como os que, como Fani, teñen algunha lembranza do lugar co que erguernos un sorriso.
Cando tamén erguemos os nosos traseiros, e lle damos as costas ó faro, avanzamos cara a ría de Aldán tentando bordear a costa, fronte a Punta Testada, e as praias de Lagos, Bón e Rebentóns, xa no concello de Bueu, pero unha vez máis, e xa é a terceira que me pasa, temos algúns problemas para atopar o camiño correcto. Rematamos facendo perigosos equilibrios polos cantís, e cando esto faise temerario de máis non nos queda outra que subir entre os toxos para buscar un punto de fuga.
Atopámolo, non podía ser outra, aínda que nos leve ó punto de partida: ó camiño que vai cara o Faro. Cousa boa esta xente de Eivadiños, que se contenta con bufar e non tentaron lincharme, aínda que, por se acaso, afasteime un pouco do grupo, por non tentar ó demo, mentres pasabamos ó carón de grandes casaríos, algúns deles verdadeiras aberracións urbanísticas.
Lembro entre eles un pequeno carreiro que se interna nunha fraga de piñeiros, acacias e eucaliptos, e por alí conduzo o grupo, que xa non ten moitas ganas de troula e non confía moito en que vaiamos na dirección correcta. Pero non hai dúbida, xa que por aquí imos dar a Punta Alanda, onde se atopan as calas máis afastadas da parroquia de O Hío (léase Ojaio), por onde transcorre un camiño carreteiro onde o brión cobre grandes pedras que o delimitan. Miguel, home de mar, non resiste baixar ata a area, mentres o resto ralentiza o paso para agardalo.
Non tardamos moito en chegar a unha estrada, a que da acceso a urbanización privada de Couso, e a cruzamos para internarnos outra vez no bosque de eucaliptos e piñeiros polo que, tirando outra vez da memoria, non tardamos en ascender cara a torreta de tendido eléctrico que marca o inicio da pista forestal que vai cara Donón. Aínda temos que rascar un pouco as perniñas antes de chegar ata alí, e os toxos fan dubidar a Cari, que tivo a súa primeira experiencia eivadiña no xeo, de asistir a novas convocatorias ¡agardamos que non sexa así!.
O derradeiro tramo da nosa ruta o facemos a bo paso, comandados por Miguel, que xa ten experiencia en turrar do grupo, pois o sol xa está preto de agocharse tralas Cíes, e o noso desexo é chegar antes de que as tebras se nos boten enriba. Gustaríame pór un broche de ouro mirando o crepúsculo dende o Monte Faro, pero non pode ser, xa que cando chegamos ó camiño empedrado xa é de noite, e bastante temos con tentar non caer nos últimos metros.
E así foi e, con algo de retraso, pois era outro o que estaba encargado da crónica, así volo conto. Ata outra, amiguiños...
Por terceira vez guío ós Eivadiños pola Costa da Soavela, nos confíns da península do Morrazo. Na primeira, en febreiro de 2007, nos albores de toda esta historia, fixen este camiño con Habibi e Nuria. Na segunda, xa cumpridos un cento de andainas pola xeografía galega e portuguesa, e máis alá, ata sementar pegadas nos Pirineos e nos Apeninos, acompañáronme Georgia, Carla e Samuel, en marzo de 2009.
Desta volta xa somos lexión, xa que nos últimos tempos sumáronse incondicionais á nosa fórmula, como Miguel, Xaime, Alex e Fani (dispostos aquí por orden de antigüidade), xunto con outros descontinuos como Vicki e Cari, e incluso un novísimo (este era a súa primeira saída) Xosé. Semella que é o mesmo camiño, pero non esquezo que Gaia está viva, aínda que doente, é que os sendeiros mudan, se agochan entre a vexetación ou baixo os lameiros, e que sempre ofrece sorpresas, unhas máis agradables que outras.
Na praia de Menduiña almorzamos bocadillos de calamares nunha terraza, tomando o sol como lagartos das silveiras, a pesares de que o vento ás veces acariñábanos para lembrarnos a estación na que estabamos. E os cafés, chupitos e xarotos estiveron a piques de complicar os nosos plans, xa que estaba todo disposto para alongar a sobremesa. Outra vez tiven que pórme bravo para que ergueran o cu e foramos cara o punto de partida.
Deixamos os coches en Donón, a carón dun trebello metálico que semella unha caracola, onde estiramos e quitamos unha foto de grupo. Dende alí, antes de partir, botámoslle unha ollada ás Illas Cíes: San Martiño, Faro e Monteagudo, e sen máis avanzamos por un estreito sendeiro enfochancado que, entre campos valados con mesmo granito dos cantís, levounos ata a rocha onde se atopa a escola de escalada, na que tantas tardes xoguei a desafiar ó bacío.
Para non volver chorar por aquel que fun, e maldecir a miña natureza e este corpo que agora me contén, démoslles as costas ós Amerika e ós Spits que penduraban da rocha, agardando por cordas trenzadas e cintas exprés, e continuamos pola pista de terra que vai cara Berobriga, o castro que se ergue sobre o Monte Facho, territorio de lenda e de outras nostalxias.
Para non ter un empacho de melodrama, e tamén por medo a que a tropa se relaxara coas vistas dende o Facho, convín en deixar para o final a ascensión, e seguir polo camiño empedrado ata onde se perde de vista o mundo habitado. Saímos a unha pista que discorre entre unha espesa masa arbustiva, toxos, carrizos e silveiras, con algún piñeiro illado e salpicado de penedos de diferentes formas e tamaños, que na nosa marxe esquerda forman cantís de máis dun centenar de metros de altitude, aínda que ás veces non vemos o mar xa que camiñamos algo afastados da costa.
En moitas zonas a auga está ancorada en longas lameiras, e o noso grupo é duplicado nun espello que reflexa tamén un ceo primaveral, espertando sorrisos e confidencias. Camiñamos de vagar, entreténdonos a contemplar o horizonte, onde o océano parece infinito, ou enredando entre rochas furadas que semellan cadeiras talladas polo vento e pola auga.
A pista remata ó chegar a unha torre de alta tensión, e a pesares de que dende a derradeira vez que estiven aquí se fixo unha boa tarefa de desbroce, é imposible avanzar entre os toxos, e outra vez teño que tirar da memoria e orientar ó grupo entre un bosque de eucaliptos polo que baixamos, non sen algo de risco, entre pedras cheas de brión e follasca húmida. Aquí as nosas tropas están fantabulasticas, e de seguida chegamos a un camiño que recoñezo para seguir co noso avance, a pesares de que tamén aquí temos que sortear algunha árbore abatida polo último temporal.
Os camiños están vivos se alguén os camiña, e tamén se os organismos oficias teñen a ben mantelos, e neste caso alédome de que esta zona entre na Rede Natura, e que me ofrezan a posibilidade de investigar novas rutas. En eso estamos cando descubrimos a dous rapaces que baixan dun outeiro, cara onde nos diriximos para que nos serva de atalaia, aínda que a piques estamos de perder a Fani, que non sabemos se tenta captar os mozos para o noso grupo, ou formar outro con eles. O certo é que paga a pena o pequeno ascenso, xa que as vistas dende aquí son espectaculares: á nosa esquerda a Illa de Ons, á nosa dereita a Ría de Aldán, e fronte a nós o noso obxectivo: Punta Couso.
Tamén vemos bordeando a costa un camiño que seguen os amigos de Fani, e decidímonos a seguilo. Aínda que reviste unha certa dificultade, polo abrupto do terreo e por atoparse enfochancado en moitos tramos, este sendeiro ofrécenos a posibilidade de descubrir unha parte da Costa da Soavela que non coñeciamos, e que nos resulta realmente fermosa, con grandes formación rochosas que discorren cara o mar. Incluso Vicki, que intúe o perigo cada vez que nos afastamos de pistas ou camiños carreteiros, tense que render á maxia deste lugar, a pesares de que en algún momento mire para o guía como dicindo: non será mellor que demos volta?.
A fortuna sempre esta de parte dos que se atreven, e cando o sendeiro remata e non hai outra cousa que abismo alguén, Alex ou Xaime que lideran a vangarda, atopan un muro que ascende, e a carón del tamén ascendemos nós, ata dar cun chalet deses que espertan a envexa, e que ademais o Panette recoñece como pertencente a uns amigos seus. Aquí comeza o territorio urbanizado do Cabo Couso, moi preto de onde estaba situada unha batería de costa, e non tardamos en atopar o camiño que nos leva ata o faro.
Punta Couso recíbenos coas súas mellores galas, o ceo azul perfila a silueta branca e verde do pequeno faro, e o grupo se espalla ó seu redor para disfrutar da paisaxe, auga, vento e pedra en perfecta comunión, como nos tempos primixenios. A pesares de que fai un chisco de frío e de que temos o tempo xusto para o regreso, quedámonos enfeitizados con este anaquiño do paraíso, tanto os que o visitan por primeira vez como os que, como Fani, teñen algunha lembranza do lugar co que erguernos un sorriso.
Cando tamén erguemos os nosos traseiros, e lle damos as costas ó faro, avanzamos cara a ría de Aldán tentando bordear a costa, fronte a Punta Testada, e as praias de Lagos, Bón e Rebentóns, xa no concello de Bueu, pero unha vez máis, e xa é a terceira que me pasa, temos algúns problemas para atopar o camiño correcto. Rematamos facendo perigosos equilibrios polos cantís, e cando esto faise temerario de máis non nos queda outra que subir entre os toxos para buscar un punto de fuga.
Atopámolo, non podía ser outra, aínda que nos leve ó punto de partida: ó camiño que vai cara o Faro. Cousa boa esta xente de Eivadiños, que se contenta con bufar e non tentaron lincharme, aínda que, por se acaso, afasteime un pouco do grupo, por non tentar ó demo, mentres pasabamos ó carón de grandes casaríos, algúns deles verdadeiras aberracións urbanísticas.
Lembro entre eles un pequeno carreiro que se interna nunha fraga de piñeiros, acacias e eucaliptos, e por alí conduzo o grupo, que xa non ten moitas ganas de troula e non confía moito en que vaiamos na dirección correcta. Pero non hai dúbida, xa que por aquí imos dar a Punta Alanda, onde se atopan as calas máis afastadas da parroquia de O Hío (léase Ojaio), por onde transcorre un camiño carreteiro onde o brión cobre grandes pedras que o delimitan. Miguel, home de mar, non resiste baixar ata a area, mentres o resto ralentiza o paso para agardalo.
Non tardamos moito en chegar a unha estrada, a que da acceso a urbanización privada de Couso, e a cruzamos para internarnos outra vez no bosque de eucaliptos e piñeiros polo que, tirando outra vez da memoria, non tardamos en ascender cara a torreta de tendido eléctrico que marca o inicio da pista forestal que vai cara Donón. Aínda temos que rascar un pouco as perniñas antes de chegar ata alí, e os toxos fan dubidar a Cari, que tivo a súa primeira experiencia eivadiña no xeo, de asistir a novas convocatorias ¡agardamos que non sexa así!.
O derradeiro tramo da nosa ruta o facemos a bo paso, comandados por Miguel, que xa ten experiencia en turrar do grupo, pois o sol xa está preto de agocharse tralas Cíes, e o noso desexo é chegar antes de que as tebras se nos boten enriba. Gustaríame pór un broche de ouro mirando o crepúsculo dende o Monte Faro, pero non pode ser, xa que cando chegamos ó camiño empedrado xa é de noite, e bastante temos con tentar non caer nos últimos metros.
E así foi e, con algo de retraso, pois era outro o que estaba encargado da crónica, así volo conto. Ata outra, amiguiños...
No hay comentarios:
Publicar un comentario