E141 Sendeiro Panorámico: P.F. Bembrive-Monte Alba (Vigo)

Domingo, 13 de setembro de 2009


A galaxia senderista anda de celebracións. A tropa de Congostra, os aguerridos andaríns do Casco Vello, celebraron o sábado pasado o seu octavo aniversario na Illa de Ons. Nós, os Eivadiños, fixemos tres aniños o día seguinte, xa que comezamos a camiñar tamén no primeiro domingo de setembro, e o festexamos cun pateo bonito en Sistelo, no Pequeno Nepal. Os Nómadas, os máis cativos, xa fixeron un aniño. E antes de que remate o ano será o Club de Camiñantes, o noso irmán maior, o que faga o décimo aniversario.

En medio de todo un inventario de festexos, o CdC ten programado retomar a súa andaina inicial, que os levou naquel entonces dende Puxeiros ata o Monte Alba, seguindo o segundo tramo do Sendeiro Panorámico de Vigo, e a Zalo, home previsor e xeneroso cos seus, se lle antollou facer unha camiñata previa polo mesmo cunha vangarda, a nosa, para facer unha evaluación do estado no que se atopaba o G.R.

Non me pareceu mala idea, porque tampouco tiña o día para mover moito a neurona, danada sen dubida dos moitos decibelios soportados no Caos Emergente, un festival de metal extremo que nos levou a Recarei, un pequeno lugar ás aforas de Porto. Aínda coas melodías brutais de Behemoth zumbándome na orella erguinme, sorrindo ás negativas de Georgia, a quen o corpo non lle obedeceu. Dixo que desta non viña, pero ó rato xa estaba vestida de exploradora. Cousa bonita de muller, pero ¿quen a entende?.

Reunímonos co Zalo e co resto do grupo, Isabel e Adrián, e saímos cara Puxeiros para repoñer forzas no Xantar, un dos comedeiros habituais do de Paramos, onde nos había convidar a un menú composto por almexas, mexillóns, zorza e chipiróns. Non houbo queixa, e non podía habela cando o anfitrión tirou de chequeira e fíxose cargo da conta. Eso si, a relación entre calidade e prezo era a correcta, e o Mencía, do que baixamos dúas botellas, estaban ben bo.

Podíamos saír camiñando do mesmo restaurante, pero decidimos aforrar os dous quilómetros de estrada que nos afastaban do Parque Forestal de Bembrive, para non desanimar a tropa. Non é o mesmo comezar pisando asfalto que facelo por un camiño de terra, e máis coa sombra dos carballos animándonos os primeiros pasos. Facía un calor de carallo, e era cousa de agradecer os tramiños acubillados que puideramos atopar.

Xa ó abandonar o parque forestal comezaron os primeiros atrancos, pois ó atravesar a estrada que vai cara ó Monte das Lagoas, onde está a medrar a Cidade Universitaria, perdemos o rastro do sendeiro, e andivemos para adiante e para atrás por unha fraga de carballos e castiñeiras onde, para compensar, algúns probamos as primeiras castañas adiantadas ó outono.

Tivemos que recuar e finalmente apareceron as marcas na estrada, preto dunhas pintadas do M.R.A., que quizais fixera unha coñecida de Georgia ¡xente rariña que se coñece pola noite!. Ós poucos deixamos o asfalto e mergullámonos nos montes de Bembrive, onde medran os piñeiros e os eucaliptos, e en menor medida as especies autóctonas. O desnivel é insignificante, e avanzamos a bo ritmo cara o Chan da Cus, cruzando novamente a estrada a altura dos viveiros de Adoa.

Nas proximidades do Club Mercantil volvemos a ter atrancos para atopar os sinais, e Zalo empezou a albergar dubidas sobre o éxito da empresa que tiñamos entre mans, máis aínda cando as que atopamos estaban tapadas con pintura gris. Mentres Isabel ría polo baixo pensando en que sempre que se suma ás convocatorias eivadiñas temos algún problema de localización, pero desta non: o Zalo sabía o terreo que pisaba, con marcas ou sen elas.

Pasamos ó carón das verxas do Mercantil, no lugar de A Estrada, onde se pode contemplar unha desas mostras de surrealismos típicas deste país: unha anta no medio dunha illa de herba rodeada de asfalto, preto do aparcamento. ¡Galicia, sitio distinto!, ata o noso patrimonio arqueolóxico está privatizado.
O máis curioso é que nun folleto antigo do G.R. , patrocinado polo concello e por un organismo que se da por chamar “Patrimonio Histórico e Medio Ambiente” está a súa fotografía na portada, e nin tan sequera podemos achegarnos a anta...

Deixando atrás esta aberración ascendemos polo lugar de As Pereiras, un desnivel pronunciado que nos fai botar suores e algunha maldición, máis que nada ós que decidiran vir a última hora e que aínda podían estar en cama, e chegamos a Pedra da Cruz onde, preto dun vértice xeodésico, se nos plantexou a posibilidade de tomar dúas direccións: unha cara o parque forestal de Zamans, e outra cara o parque forestal de Beade.

Escollemos a primeira por ser a máis axeitada os propósitos iniciais do noso guía, nun deses exercicios de democracia interna que nos caracterizan, sen precisar votacións nin caralladas.

Descendemos durante un par de quilómetros polo monte ata o enclave rural de Cidáns, onde atopamos algunhas mansións de certo poderío, un lavadoiro vermello que serviu para nos refrescar, e outro tramo asfaltado que levounos a atravesar a estrada que baixa dende o Alto de San Cosme cara á Pasaxe. Cruzamos tamén o minguado Río Amial, e comezamos outra vez a ascender cara o parque forestal de Zamáns.

Alí a Zalo se lle antollou un xeado, e non tardamos en secundar a idea, pero no chiringuito non tiñan e tivemos que conformarnos cunhas cervexas, que tampouco estaba mal, que nos subvencionou Adrián e que se nos antollou gloria bendita. Aínda non estabamos a metade de camiño, así que unha vez que rematamos o refresco botamos as mochilas ó lombo e collemos outra vez o camiño.

Camiñamos ó carón de prados que nos mostran a face máis rural de Vigo, que semella estar a anos luz de este entorno bucólico e pastoril, e ós poucos comezamos unha forte ascensión entre piñeiros que coidabamos nos levaría ata o Casal de Abade, e dende alí a base do Coto Mediodía e do Galiñeiro, máis non foi tal.
Nun cruce de camiños tomamos á dereita cando, a bo seguro, tiñamos que tirar pola esquerda, e esto nos levou a facer algúns quilómetros por unha pista forestal que conectaba ca parroquia de Zamáns.

Aquí tiñamos a opción de buscar algunha pista que nos levara cara a nosa ruta, máis non íamos ben de tempo, así que decidimos continuar internándonos no núcleo rural, bordeando ó encoro para chegar canto antes á Pasaxe. Por estes camiños, entre innumerables mostras do feísmo arquitectónico, volvemos atopar marcas, pero seguramente non pertencían á nosa ruta, senón o Sendeiro das Greas, outro GR que pasaba por alí.

Aínda tivemos outro momento de incertidume cando tentamos atopar o camiño que nos levara a un túnel de pluviais que atravesa a autoestrada, para aforrar un bo rodeo, e atopamos os pasos cubertos de maleza. Entre ela avanzamos, a adrenalina liberada no paso soterrado e a suma dos moitos calores e suores da xornada fixeron que ó chegar ó Bugus, xa en Vincios, tivesemos unha deserción masiva: Georgia, Isabel e Adrián quedaron a tomar cañas mentres Zalo e eu facíamos o tramo final do sendeiro.

Despois dun anaco urbanizado, cemento, asfalto e máis asfalto, ascendemos a “ritmo eivadiño” cara o Alto do Cepudo, sen apenas falar, nin tirar fotos, nin parar para botar unha mexada o tomar folgos. Un deses broches de ouro que lle dan un valor engadido á camiñata, aínda que outra cousa pensarían os que quedaron ala abaixo de acometer tremendo desnivel. Faltounos subir o Monte de San Bartolomeu, e visitar a Ermida da Nosa Señora do Alba para disfrutar das marabillosas panorámicas, pero non había tempo nin ganas, así que saímos a lume de carozo, descendendo o quilómetro que nos separaba do lugar onde tiñamos o coche.

Non houbo máis, e si houbo non me lembro. E se alguén ten algo que dicir, que o diga...