E61 Trilho da Pía dos Quatro Abades (Paredes de Coura)

Domingo, 9 de decembro de 2007

É prático, sério e ambicioso. Tende a lutar contra limites, restrições e fronteiras na vida. Ainda assim, a sua perseverança faz com que ultrapasse muitos obstáculos e aprenda pelo caminho. Alguma rigidez, reserva e formalidade no trato inicial é comum, até saber exatamente com o que, ou quem lida. Orgulhoso e organizado, trabalha arduamente pelo sucesso.

Pode que estean a falar de min, como membro da comunidade virtual, ou máis ben astral, dos Capricornios, o de práctico será certo, porque volvo a reeditar a mesma fórmula ca véspera, e con esta xa van sesenta, aínda que ambición non teño máis que a de encher o bandullo ca compaña dos meus, e dar outra voltiña polos territorios do Coura, man de santo para as doenzas dominicais.

Gusto de volver con Zalo e María, outra vez en formato de trío, ó Trilho da Pía dos Quatro Abades, onde fixen unha travesía nocturna, sen querelo, co meu caro Miguel. Esta é a terceira, e xa teño a lección ben estudiada, e para máis o día ten as condicións atmosféricas ideais, nin frío nin calor, nubrado pero non ventoso, húmido pero sen chuvia, en fin, para botar foguetes.

Saímos co bo ánimo do mesmo lugar que onte, no lugar das Almas, ó que de seguida damos as costas para atravesar as súas veigas por un camiño empedrado, xusto no punto onde nos colleu a noite na primeira vez que pisabamos este sendeiro.

Ós poucos metros atravesámo-la ponte que sortea o Ribeiro das Porrreiras, e penso que teño que traer ó meu amigo, o Señor dos Trocolos, para botar unhas risas ás súas beiras, ademais seguro que íalle gustar aínda máis internarse na carballeira que camiñamos de seguida, onde o meu dedo dispara con vocación de francotirador serbio, fotografando as pegadas que van deixando os meus amigos sobre as follas caídas (non sei porque sempre me lembro dos serbios, como se os croatas e kosovares non pegaran tiros).

Con un pouco de sorte podería fotografar fadas bailando a sinfonía de cores que debuxan os carballos, ou gnomos botando a sesta baixo os paraugas laminados dos cogomelos, pero non hai tempo para deterse e teño que contentarme con retratar o anxiño e mailo diaño que me acompañan (sinto Zalo, pero tocouche o papel de demo).

O camiño está máis que marcado, remarcado, e non hai período de perda, nin tan sequera cando saímos a un estreito camiño, con penedos i eucaliptos vernizados polo alento cincento do lume. Cando saímos a unha ampla pista de terra, avanzando uns metros por ela, temos dúas opcións, a primeira é coller o aire que nos leva a Nosa Senhora da Pena, na freguesía de Mozelos, punto de orixe do trilho, a outra é avanzar cara o Monte de Giesteira, onde se atopa a Pía dos Quatro Abades, que nomea todo o percurso pedestre.

Decidímonos pola segunda opción, e avanzamos cara este lugar singular, con unha multitude de penedos espallados polas saias do outeiro, como un exército de xigantes, e no seu cumio, unha formación pechada de formacións graníticas, formando estreitos pasadizos, por onde buscamos, sen éxito, a delimitación das catro freguesías que recorremos na nosa ruta: Formariz, Mozelos, Ferreiros e Padornelo.

Tampouco atopamos os vestixios da fortificación castrexa que apunta a guía, e temos que conformarnos cas espléndidas panorámicas que temos dende os seus 603 metros de altitude (aínda que non subimos ó vértice xeodésico que o simula) pola escaleira tallada nun dos penedos).

Disparamos unha salva de foguetes dixitais e baixamos cara unha fraga de carballos, onde miúdos eucaliptos empezan a medrar, competindo pola auga e pola terra, nunha loita na que os primeiros levan tódalas de perder, e chegamos así ó firme asfaltado, que so pisamos para atravesala e avanzar por unha pista na que é evidente a acción da pala da deputación, como chamamos na Galiza á causante das numerosas fendas que acoitelan os nosos montes.

Volvo lembrar ó camarada Miguel, cando viñamos fai un ano por estas paraxes, mollados ata os collóns (perdón polo palabro, pero si), contándonos as anécdotas da nosa infancia montañeira, el con boiescaus i eu cos do júnior, outra vez o can de palleiro da memoria, que trae na boca o primeiro que atopa. Aquí me toca o vacile de María, que apunta (e da no branco) que tódolos Padíns temos a tendencia a esaxerar, ata nas lembranzas, pois será, non llo nego, que eu andiven nas viñas do crego...

O mellor de todo é que, desfroitando da paisaxe, da conversa, e da climatoloxía, chegamos ó pobo de Venade, onde recalamos no seu bar (e aquí tamén hai tradición, porque tódalas veces que pasei por aquí gustei do seu café).

Por fortuna non está o vello que me puxo a zancadilla a primeira vez, e que inda está a rir, aínda que atopamos o local con bastante ambiente.

Mírannos de reollo, pero seguen ó seu, mentres tomamos un deses cafés que parecen italianos, nunhas cuncas co seu aquel. Despois de este reconstituinte, cruzámo-lo pobo cara a unha pequena ermida, senlleira construcción enfrontada a un altivo espigueiro, sinal identificativa do trilho que estamos a percorrer.

Outro feixe de fotos e cruzamos polas veigas que dividen o pequeno núcleo rural en dous. Nesta parte as edificacións son moito máis impoñentes, como se foxe o barrio rico, amplas mansións de pedra, cadansúa co seu nome característico, a fermosa Capela da Nossa Senhora da Conceiçao, onde se atopa un cruce de camiños, e dúas escolas, unha delas aínda en activo. A verdade que, á vista de todo o que levan rexistrado os nosos ollos, podemos agregar a favoritos, como ben di María, este sendeiro, e confirmalo como un dos máis belos do concello de Paredes de Coura.

E deixando atrás as últimas construccións de Venade internámonos noutra pequena fraga que, como nos contos da nosa infancia, abre un túnel na súa espesura para nós, na que o ceo vernizase de esmeralda e améndoa. Esta sucesión de postais que o outono debuxa ante os nosos ollos é das que fan adición ós camiños, e penso en que non tardarei moito en recorrelos en outras compañas, para que tamén convertan estes paraxes en parte do seu imaxinario, da súa propia xeografía.

Chegando a un outeiro onde desaparecen os carballos, divisamos a Capela de Santa Ana, e apresúrome a dirixirme ata o firme asfaltado, como nas anteriores edicións, pero antes de que pise o piche, o Zalo, que aquí está campión, sinálame unha marca pegada a un valado, e tras dela un carreiro que, a carón do muro de pedra, lévanos ata o templo.

Agora si podo dicir que teño completado o sendeiro polo trazado correcto, ou máis ben, que estou por completalo, porque aínda queda un anaco. Tamén teño que engadir que a primeira vez que pisamos este trilho tiña partes, como esta, comidas polas silveiras, e non había maneira de dar coas marcas.

Volvemos ás Bouças de Porto Rabel, tan só vintecatro horas despois, aínda que en distintas circunstancias, e ó pasar pola levada un muro está a punto de dar con María no chan, pero outra vez o Zalo está atento á xogada e axuda a sortear o obstáculo, hai que recoñecer que o León de Paramos é dos tres o que se enfronta con máis e mellor determinación a todo o que se nos pon por diante, sexan pedras, bestas ou auga, como a do Regueiro de Cruzes, que sorteamos para acadar o lugar de Outeiro. Outro templo, a Capela da Nosa Senhora do Pilar, sinálanos o punto onde iniciamos onte as voltas e reviravoltas na procura do Trilho do Pastor, que nós mudamos polo Trilho do Molhaparvos.

Só nos queda, para finalizar o itinerario, deternos outra vez na Eira Comunitaria de Porreiras, cos seus espigueiros cheíños de millo, un chisquiño antes de que o ceo rompa a tregua que mantivo durante toda a tarde, e as nubes comecen a soltar, aínda que sexa miudiño, a súa carga de auga.

Para celebrar un día tan ferulitico, e facelo superferulitico, decidimos, máis ou menos de mutuo acordo, facerlle unha visita a Dosselandia, e probar outra vez a calidade das súas natas, aínda que hai quen se resiste, como María, que ven un pouco mareada do coche e só toma unha menta, mentres Zalo mándalle un chocolate branco e eu un café con leite, digno do almorzo dun príncipe, mentres ollamos a programación cultural de Paredes de Coura, abondo diversa para un pobo tan pequeno.

O retorno á metrópole é accidentado, primeiro porque o mareo da Chinita acentúase, e a leituga do xantar báilalle un rock & roll dentro do ventre, e segundo, para rematar de revolverlle o estómago, atopámonos coa operación retorno da ponte da constitución, coa autovía colapsada, e temos que dar volta, ata Tui, para coller a autoestrada. Parécenos que botamos máis tempo no coche que andando, pero preferimos non botar contas. O final, feliz, ou case, cadanseu na súa casa, a soñar con novos camiños.