Domingo, 15 de outubro de 2006
Comezo a atopar unha razón para vivir estes días terribles que son os domingos, nos que sempre espertan máis espesas as teas de araña, e se senten máis fortes as ausencias, e son poucas as razóns para abandonar o calor pegañento dos soños. Comezo a atoparlle as ganas ó espertador, para poñerme outra vez as roupas de montaña e encher a mochila con un puñado de pegadas coa intención de derramalas noutro sendeiro, na compaña dos meus seres queridos, ou polo menos cunha parte deles. Comezo a recuperar este corpo que se me antollaba abandonado, castigado por un millón de cicatrices que nunca terminan de pecharse e que ademais reproducen dores nos pregues da miña anatomía que eran descoñecidos, como se fose un único dor que me recorrese en forma de verme. E comezo a apertar as verbas e as imaxes que conforman esta particular historia, que de algún xeito comparto para que non se esvaeza na memoria e se perda.
Outra vez somos tres, como os mosqueteiros, e voto a bríos que non voto de menos as multitudes: non temos que esperar por ninguén, ni ninguén nos espera, e podemos decidir sobre a marcha o destino dos nosos pasos e o comedeiro onde encher o noso bandullo. Para esto aceitamos a proposta de Zalo de recalar na vila fronteiriza de Tui, concretamente no Cabalo Furado, da que podo dar fe da súa cociña por aquela cea multitudinaria cos badulaques, cando asistimos o Festival de Cine Documental. Eliximos un menú sinxelo: caldo, tortilla, calamares e xamón, o suficiente para non desfalecer polo camiño, evitando tamén a dixestión pesada dunha gran paparota. Eso reservámolo para os venres, nos que este mesmo trío citase simplemente con intencións gastronómicas, nunha cerimonia institucionalizada que xa adquiriu rango de tradición, con orixes que se perden na noite dos tempos.
Trala inxestión de calorías, e tamén de colesterol e outros velenos os que non podemos, ou non queremos negarnos, pomos rumbo ás terras do Vale do Coura, que comeza a ser unha especie de obsesión para nós, aínda máis para Zalo que lle interesa recoñecer o terreo para traer en datas posteriores os seus pupilos. E despois de media hora de deslizarnos suavemente polo asfalto, descontando quilómetros co noso obxectivo, chegamos a Romarigâes, onde comeza o sendeiro escollido: o Trilho d’Aquilino.
O nome da ruta sinalizada ven dado, como nos explica o caudillo ilustrado, polo escritor Aquilino Ribeiro que, residindo nunha casa próxima a onde deixamos o vehículo, escribiu a obra “A Casa Grande de Romarigâes”. Coas ganas de iniciar o camiño esquecemos acercarnos ata ela, para comprobar a nobreza das súas paredes e ver se nos inspira algunhas verbas axeitadas, e conformámonos con observar a igrexa, mentres facemos os estiramentos de rigor, e a pulcritude dos seus muros níveos e as súas tellas encarnadas temos que anotar, como detalle curiosos, unha veleta en forma de galo que coroa a torre do campanario.
Emprendemos a marcha deixando o ciminterio as nosas costas: porque estamos vivos, camiñamos, e atravesamos a estrada, coas beiras salpicadas de casas de pedra, cara a aldea de Mordago, por onde comezamos unha leve ascensión que, entre verdes pastizais condúcenos ó conxunto etnográfico dos muíños do Poço das Cabanas, no lugar de Boavista, e recoñecemos que é unha bela estampa a que ofrecen esta media ducia de inxenios hidráulicos, pola súa disposición e estado de conservación. Aínda que a Nacho e a Zalo chámelle máis o camiño, e me quede un pouco retrasado intentando capturar imaxes de estas construccións centenarias, polas que aínda corre cantareira a auga. E tamén me deteñen a cantidade de setas que hai no camiño, que non dubido en fotografar impresionado pola súa gran variedade de formas e cores, sorte que o camiño está moi ben sinalizado por grandes frechas amarelas que evitan que perda de vista os meus compañeiros.
Dende aquí o traxecto faise por camiños de servidume ós campos de cultivo, e a nós lévanos a Beira, pequeno núcleo rural onde voltamos a sementar pegadas en formato de trío. Xunto a un cruceiro, onde atopamos un gran rabaño de ovellas, xiramos á dereita para chegar a outra aldea: Carvalhido, onde os sinais condúcennos a unha pista forestal entre carballos e piñeiros, e despois entre esa praga que tan ben coñecemos o outro lado do Miño, os eucaliptos, sobre os que destaca o campanario dunha impoñente igrexa. Ó acercarnos volvemos pisar piche, pero pouco nos importa marabillados pola Casa do Outeiro, unha edificación señorial en ruínas que eclipsa a beleza da igrexa parroquial de Agualonga. Aquí detémonos outro rato, aínda menos do que quixera dada a cantidade de imaxes que quero atrapar para o noso arquivo dixital. Só por chegar ata aquí paga a pena levantarse da cama.
Deixamos este lugar cheo de maxia e de misterio con ganas de voltar, e con compartilo con alguén que tamén sexa propicio a caer nos seus feitizos, camiñando por unha estrada alcatreada que nos conduce a Tulhe, onde atopamos curiosas vivendas cheas de cor, como só podería ser neste país, con xardíns onde conviven os leóns, as bañistas, os gnomos, e as monecas diabólicas, para adentarnos outra vez nunha fraga de carballos, pseudotsugas e cedros, por un camiño que nos leva á Quinta da Moreira, no lugar de Rubiâes, que reúne tódalas condicións para albergar un deses enclaves que conforman esa nova do turismo rural, que ven sendo o que facemos nós pero con cartos no peto.
No pobo non resistimos a chamada do pecado orixinal, a pesar de que non atopemos a ningunha Eva, e Nacho fai equilibrios sobres as pedras envellecidas dun muro para aprovisionarnos de mazás. Con estes víveres iniciamos a ascensión cara o lugar de Silverto, por unha pista de terra que franquean carballos con follas carmesís e castiñeiros cunha alfombra de ourizos, e dende aquí tomamos outro camiño onde só hai eucaliptos, que entristecen a paixase e amotinan as tropas, mentres sigo facendo inventario de flores, cogomelos e herbas. E pouco a pouco imos gañando metros ó ceo ata acometer unha rampa vertical que, nacendo de un destes camiños alcatreados por onde circulan vehículos a motor, lévanos a un conxunto de bloques graníticos onde se atopa o noso cumio: o Penedo do Macaco, de 489 metros de altitude, a cota máxima do percurso pedestre.
Detémonos nesta atalaia privilexiada para repoñer forzas con froitos secos que xa pasaron a data de caducidade, e con tragos de auga fresca, e observamos, ós nosos pes, o pobo de Infesta, e para facer unha homenaxe ó cumio conquistado tamén facemos un pouco o mono, enredando para que non nos colla o frío que fai nestas alturas. E despois de abrigarnos iniciamos o descenso por un corta lumes bastante pronunciado, cheo de pegadas de motocicletas que deixaron algunha peza atrás na baixada, mentres nós poñemos a proba as articulacións que tamén ameazan con romperse. Por fortuna chegamos sans á fraga que nos agarda ó final de este enorme tobogán de terra e pedras, e enlazamos un tramo do Trilho dos Combatentes da Travanca, que nos acolleu fai exactamente unha semana.
Por este camiño chegamos a Cunha, avanzando ata o punto onde voltamos a atopar o cartel que nos advirte das condicións de acceso ó monte nos períodos críticos de risco de incendio, e dende alí enlazamos coa pista aberta polo gasoducto, onde os meus compañeiros intentan resolver, sen éxito, as diferencias sindicais do grupo onde se gañan o xornal.
Atravesamos o Monte da Coroa, onde volvemos atopar un bosque mixto de carballos e piñeiros silvestres, e unha cantidade incrible de cogomelos, que intento capturar na memoria da cámara que Nacho tivo a ben deixarme para tal fin, e con estas e outras gracias termino perdéndome nunha interminable pista ata que desemboco, despois de camiñar en solitario quince minutos, nun cruce de camiños onde non hai nin unha soa sinalización.
Véxome na obriga de recorrer ás novas tecnoloxías, e gracias ó satélite, a miles de quilómetros de distancia, logro contactar cos meus compañeiros e voltar sobre os meus pasos para reunirnos no punto no que pasei sobre a indicación que me debuxaran no chan. Outra vez o eterno debate sobre os usos e costumes da montaña, e Zalo fai leña do árbore caído cando me lembra que non é a primeira vez que me perdo e, como na vez anterior, por culpa de querer levarme a casa un feixe de postais. Tampouco entendo a presa, e menos nun grupo tan reducido, despois de todo ¿a quen non lle gusta mirar esas imaxes para activar as lembranzas?.
Con estas amables discusións acercámonos os muíños do Poço das Cabanas, onde aínda insisto en levarme na mochila máis fotogramas destas construccións onde, non fai moito tempo, moían a materia prima para facer ese alimento básico da nosa dieta atlántica que é o pan. Ó pouco de deixar ás nosas costas o conxunto de muíños rompe a chover, bañando os enormes pastizais e ameazando con empapar tamén as nosas roupas, polo que temos que alixeirar o paso para non chegar enchoupados ó coche, despois de cinco horas e catorce quilómetros secos. Por fortuna os nosos impermeables impiden que o zume das nubes nos amole a tarde de domingo e para celebralo, despois de recoller o vehículo que nos truxo ata aquí, imos a tomar uns finos a Ramarigâes, facendo plans para o próximo domingo: a uns espéranos as terras de A Lama, a outros O Courel. Que a forza nos acompañe para sorrirlle, unha vez máis, ó espertador.
No hay comentarios:
Publicar un comentario